dinsdag 12 januari 2010

Triest.



Mijn lieve dappere vriendin is zondag ingeslapen, zoals zij dat wilde.
Een ondraaglijk lijden, het was vreselijk moeilijk om dit te moeten meemaken van haar. Nu heeft ze rust, verlost uit haar lijden en merkt ze nergens meer iets van. Ik ben trots op haar, zo stoer en dapper was ze tot aan het einde toe.
Vriendinnen al meer dan 40 jaar. Onze jeugd hebben voornamelijk samen doorgebracht op de gravel van de tennisbanen. Van districts, club, conditie en team trainingen, districtsjeugdkampioenschappen, competitie, tournooien, trainingskampen op Papendal, Nederlandse kampioenschappen en Internationale uitwisselingen. Heel veel gebridged, samen met onze toenmalige partners met veel restaurant bezoek met altijd Tia Maria toe. Daarnaast samen racefietsen, gehockeyd en gegolfd. Zij was mijn getuige op mijn huwelijk.
Ook in mindere tijden waren we samen. Beide zonder partner, ik gescheiden en zij vrijgezel. De betere tijden met heftige verliefdheden met onze huidige partners. Wat hebben we een pret samen gehad. Daarna beide getrouwd en weer happy en nog wat kinderen barend. Heel af en toe een weekendje met z'n tweeën er tussen uit. Altijd weer ouderwets gezellig en vertrouwd. Onze telefoongesprekken niet erg regelmatig, maar wel lang, net als of we elkaar gisteren nog hadden gesproken. We hebben enorm veel plezier gehad samen, lief en leed gedeeld. Dat zal ik nooit vergeten en zal haar erg missen. We hadden nog zoveel plannen samen.
Morgen ga ik weer naar Nederland om vrijdag haar begrafenis bij te wonen.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten