dinsdag 12 januari 2010

Triest.



Mijn lieve dappere vriendin is zondag ingeslapen, zoals zij dat wilde.
Een ondraaglijk lijden, het was vreselijk moeilijk om dit te moeten meemaken van haar. Nu heeft ze rust, verlost uit haar lijden en merkt ze nergens meer iets van. Ik ben trots op haar, zo stoer en dapper was ze tot aan het einde toe.
Vriendinnen al meer dan 40 jaar. Onze jeugd hebben voornamelijk samen doorgebracht op de gravel van de tennisbanen. Van districts, club, conditie en team trainingen, districtsjeugdkampioenschappen, competitie, tournooien, trainingskampen op Papendal, Nederlandse kampioenschappen en Internationale uitwisselingen. Heel veel gebridged, samen met onze toenmalige partners met veel restaurant bezoek met altijd Tia Maria toe. Daarnaast samen racefietsen, gehockeyd en gegolfd. Zij was mijn getuige op mijn huwelijk.
Ook in mindere tijden waren we samen. Beide zonder partner, ik gescheiden en zij vrijgezel. De betere tijden met heftige verliefdheden met onze huidige partners. Wat hebben we een pret samen gehad. Daarna beide getrouwd en weer happy en nog wat kinderen barend. Heel af en toe een weekendje met z'n tweeën er tussen uit. Altijd weer ouderwets gezellig en vertrouwd. Onze telefoongesprekken niet erg regelmatig, maar wel lang, net als of we elkaar gisteren nog hadden gesproken. We hebben enorm veel plezier gehad samen, lief en leed gedeeld. Dat zal ik nooit vergeten en zal haar erg missen. We hadden nog zoveel plannen samen.
Morgen ga ik weer naar Nederland om vrijdag haar begrafenis bij te wonen.

Een ongeluk zit in een klein hoekje.


Vorige week maandag is voor de 2 de keer in ons dorp sneeuw gevallen.
Ik als sneeuw liefhebber geniet er met volle teugen van, net zoals mijn hondjes die van gekkigheid rond rollen en "Springer a like" energieker rondspringen.
Heel vervelend ben ik uitgegleden op een stuk ijs voor onze deur. In eerste instantie dacht ik dat het wel mee viel qua pijnlijke knie en pols. Echter in de loop van de dag werd mijn knie steeds pijnlijker. Pas de volgende morgen naar mijn huisarts gegaan omdat ik niet meer zonder pijn kon lopen. Huisarts gaf meteen weer heftige Franse medicatie. 2 x 100 mg Diclofenac, pijnstiller en ontstekingsremmer en 6 tot 8 x 500 mg Paracetamol met 6 tot 8 x 30 mg codeine als pijnstillers. Codeine echter wordt in het lichaam omgezet in morfine. Zoveel heb ik daar niet van genomen als nuchtere Nederlander. Dan zou ik heel de dag slapend op de bank hebben doorgebracht en volkomen verdoofd zijn geweest.
'S middags moest ik een röntgen foto en een echo laten maken. Geen zichtbare breuken en scheuren waren te zien. Wel verkalkingen bij het spaakbeen, bij de pees- aanhechting wat duidt op een oude ontsteking. Via de echo was te zien dat er een ontsteking is in de buurt van de buitenste knie band, die ook verstuikt is. De Franstalige diagnose was al volgt: Integrite osseuse, gonarthrose gauche moderee, multiples calcifications au niveau de l'insertion distale du biceps femural sur la tete de la fibula, aspect echographique compatible avec une entorse du plan ligamentaire collateral externe, pas d'epanchement intra-artericulaire associé.
Met rust en eventueel ontstekingsremmers te genezen ? Of meteen maar een kunstknie regelen ?
In Frankrijk ga je niet altijd naar een ziekenhuis voor een röntgen foto maar naar een zelfstandig gevestigde röntgenoloog. Meteen betalen, foto's en verslag neem je zelf mee naar je arts als er iets aan de hand is. Het zelfde geldt voor laboratorium onderzoek. Zo kun je ook zonder verwijzing van een huisarts meteen naar een specialist.
De rust heb ik genomen voor zover dat mogelijk was en in mijn karakter zit. Op krukken gelopen, been omhoog met af en toe ijs erop. Gerhard liet de honden zoveel mogelijk uit, verder was de tuin hun uitlaat domein.

Heiko heeft een muskusrat vermoord !