 |
| Twee collages gemaakt. |
 |
| De boeiende trilogie over "andere levens " van de onlangs overleden Zuid-Afrikaanse schrijver Andre Brink in het Nederlands gelezen. Andre Brink was sleutelfiguur samen met o.a. Breytenbach in de Afrikaanse literaire beweging die ageerde tegen de apartheid. Hij schreef zowel in het Engels als in het Afrikaans en was emeritus hoogleraar Engels aan de universiteit van Kaapstad. Vele boeken van hem zijn vertaald in het Nederlands. Brink bleef in Zuid-Afrika wonen ondanks de criminaliteit en de huidige problemen van het multiculturele Zuid-Afrika. Voor meer informatie: http://www.nrc.nl/handelsblad/van/2015/februari/07/niets-kan-van-mij-een-zwarte-maken-1466786 Voor geïnteresseerden en liefhebbers van Afrikaans een beschrijving van de trilogie, "De blauwe deur", "Spiegel" en "Appassionata". Eventueel te vertalen met Google translate, rechts boven blogarchief. Het is natuurlijk geen perfecte vertaling met Google translate !
In 2008 word Ander lewens: ’n roman in drie dele gepubliseer. Hieroor skryf Helina du Plooy: "Die teks bestaan uit drie verhale oor drie stelle karakters wat na aan die einde van die laaste verhaal almal saam in ’n dramatiese insident betrokke is. Die drie dele of verhale is getiteld 'Die blou deur', 'Spieël' en 'Appassionata' wat, volgens die flapteks, ál meer met mekaar verwikkel raak en daarmee vrae stel oor die grens tussen droom en werklikheid, herinnering en verbeelding, die bekende en die onbekende.
“'Die Blou Deur’ het ek baie jare terug, in 1968, gekry toe ek die jaar in Parys was en op ’n dag van die mark af teruggekom het na die kamertjie wat ek by Breyten-hulle in hul woonstel gehad het," vertel Brink aan Murray la Vita (Die Burger, 9 Mei 2008). “En toe ek voor my groen deur te stane kom, het ek sommer net die lawwe gedagte gekry: hoe snaaks sal dit nie wees as ek aan my eie deur klop en ’n vreemde persoon maak oop nie – die geweldige skok daarvan.
“En ek het oor die jare partykeer weer begin dink ek moet teruggaan na daardie idee toe. Dit was eintlik ’n terugdwaal in ’n soort droomwêreld in. Die herinneringe aan daardie jaar in Parys met ’n paar drome wat ek intussen gehad het. Daar was een obsessiewe droom wat ek tot en met die skryf van ‘Die Blou Deur’ gehad het. Ek sou elke kort-kort in die nag droom dat ek êrens in ’n baie groot, deurmekaar gebou is. Ek kuier daar by vriende, of ek het ’n woonstel daar of iets. En dan moet ek uitgaan. En dan kan ek nie my pad terugkry in die gebou na die woonstel toe nie. “Toe ek by die skryf hiervan kom, toe kom daardie droom terug, en ek dog toe dis nou ’n manier wat ek daai droom uiteindelik kan gebruik, want hy het my so gepla oor soveel jare. En die interessante is, van daardie moment af het die droom nooit weer teruggekom nie. Behalwe één keer! En dis eintlik ... as ’n mens dit so moet skryf, sal dit dalk kitsch lyk ... maar ek het weer die droom gehad so ’n rukkie nadat ‘Die Blou Deur’ gepubliseer was, waar ek in hierdie gebou was, uitgaan om iets te koop, terugkom ... en ek het toe my pad gekry.” Heilna du Plooy skryf verder: "Al drie verhale het te make met kwessies van identiteit. In die eerste verhaal gaan ’n skilder om inkopies te doen en wanneer hy terugkom by sy ateljee, vind hy daar ’n vreemde vrou en twee kinders. Hy het hulle nog nooit tevore gesien nie, maar word ontvang as die eggenoot en pa. In die tweede verhaal kyk ’n man een oggend in die spieël en sien ’n gans vreemde gesig, meer nog, die gesig is swart. Hoewel almal skynbaar net soos tevore teenoor hom optree, ervaar hy self intense gevoelens van selfvervreemding en disoriëntasie. In die derde verhaal gaan dit om ’n musiekonderwyser wat gedroom het van ’n loopbaan as konsertpianis maar uiteindelik les gee aan (begaafde) leerlinge en goeie sangers begelei. Hy raak verlief op ’n sangeres en wanneer hy uiteindelik dink dat die verhouding tot vervulling sal kom, het hy ’n vreemde en waarskynlik noodlottige ervaring met ’n magies-realistiese of bonatuurlike vroulike verskynsel uit die verlede. "In al drie gevalle bring die konfrontasie met die absolute onverwagte ’n diepgaande besinning teweeg wat ook daartoe lei dat die karakters die werklikheid gans anders moet benader en beoordeel. Die verrassende veranderinge hou wel telkens verband met aspekte van sowel die karakters se persoonlike verlede as die kollektiewe geheue en verlede van die Suid-Afrikaanse gemeenskap. Waar die kunstenaar homself steeds verwyt oor die bruin minnares wat hy in sy jeug in die steek gelaat het, het die ander karakters ook allerlei geheime (meestal seksueel van aard) wat hulle angsvallig van hul allernaaste verberg. "Hierdie roman dra met drie verhale steeds die merktekens van Brink se vakmanskap. Daar is die goedgekose motto’s by elke verhaal wat die leser lei om subtiele toespelinge raak te lees. Daar is die slim vervlegting van die drie verhaallyne deur die karakters oor en weer te betrek. Daar is die virtuose uitsteltegniek en ordeningspatrone in die verhale en die vlot vertelstyl, maar daar is egter ook die nou te herkenbare temas soos die selfondersoekende ek-vertellers wat onherroeplik geneig is tot affairs.
"Brink-aanhangers sal egter die verhale nogtans met plesier lees as deel van die ligter tekste wat onteenseglik ’n belangrike plek in sy oeuvre inneem."
|
