In de bergen,
Het is er, het tot tranen toe bijna bewogene,
even als je ogen een spoor volgen,
langs een helling dalen en
dalen en uitkomen
in een gehucht,
verlaten.
Die roerloosheid.
Al zo ver weg dat je niet meer weet
of de stenen tegen de bergen nog
schapen zijn, een langzaam
omhoog rollende lawine
of al stenen,
dat je niet weet wat blijft.
Als je ziet wat er overblijft, je volgt
een vogel, hoe hij zweeft, even
dwarrelt, valt, klapwiekt,
weer wind vindt en
stijgt, stijgt,
zelfs het punt in de lucht niet
waardoor hij verdween.
De gedachte aan het volmaakt open
einde, dat iets ophoudt nog
voor dat het eindigt,
verdwijnt voor het
weg is, ligt voor
het ligt,
die is er.
Rutger Kopland.
