Met Lotje als steun en toeverlaat voor mijn ouders, wat een vreselijk lief aanhankelijk hondje !
De afgelopen weken heb ik doorgebracht bij mijn ouders in Groningen. Mijn moeder moest geopereerd worden en ik zou voor mijn vader en hun hondje Lotje zorgen. In eerste instantie was de operatie goed gelukt maar helaas kwamen er meerdere complicaties met gevolg o.a. een bloedtransfusie en een veel langer verblijf in het ziekenhuis. Een tweede operatie was nodig nadat ze anderhalve dag thuis was, er trad midden in de nacht een bloeding op, met ambulance weer terug naar het ziekenhuis en weer een opname van 5 dagen. Verder was de uitslag god zij dank positief, geen metastasen en door totale amputatie zijn chemo, bestraling en door de aard van tumor zijn hormonen niet nodig. Ik zou 1 weekje bij ze vertoeven maar het werden er bijna 3. Dit terwijl ik thuis ook nog een gezin heb met hondjes en mijn echtgenoot moest naar IJsland en Noorwegen. Mijn lieve oudste dochter heeft thuis bij mij de boel draaiende gehouden en natuurlijk mijn ega toen hij thuis was.
Ik ben pas vertrokken naar huis toen alles goed liep bij mijn ouders met de nodige particuliere thuiszorg en thuishulp met verpleegsters voor de wondbehandeling. Verder liep er een hoop mis, eerst werd de minder validen parkeer vergunning gestolen, moest aangifte doen bij de politie om weer een nieuwe aan te vragen. De douche werkte niet goed, een monteur moest eraan te pas komen. Het hondje had een gescheurde nagel en moest naar de dierenarts. Mijn vader stootte zijn scheenbeen en haalde zijn been open en moest de huisarts inschakelen. Voor mijn vader moest er meer hulp komen ook omdat ik 3 x per dag mijn moeder moest opzoeken in het ziekenhuis. Er werden alarmknoppen kettingen besteld voor mijn ouders in geval van calamiteiten. Nu ga ik weer verder op zoek naar een veilig en goed onderkomen voor mijn ouders, met alle kwaliteit en luxe met hun hondje erbij, helaas kunnen ze niet meer zelfstandig wonen maar wat wil je nog samen en beiden op leeftijd, 84 en 85 jaar.
Het liefst heb ik ze bij mij in de buurt, 3 uur heen en terug rijden is te lastig, mijn eigen gezin heeft mij ook nodig, ik heb mijn rouw, verdriet om Adriaan.
Mijn verblijf bij mijn ouders was hectisch vanwege de omstandigheden maar ook goed om langere tijd bij mijn ouders te zijn en ze te helpen. Daarnaast is het ongeluk van mijn schoonmoeder, nu in een revalidatie kliniek heel langzaam herstellende, heftig, heel langzaam komt de motoriek terug, ze zal nooit meer fysiek in staat zijn om zo te zijn als 4 maanden geleden voor haar val.
Verder kwam ik vele bekende dingen tegen uit mijn jeugd, de zandbak was nog steeds dezelfde in het park, de klimboom stond er nog, net als de vermolmde boom. Zag straten en huizen waar klasgenootjes ooit woonden. Het Groningse dialect klonk vertrouwd en bekend. De mensen zien er echt anders hier anders uit, meer zoals ik zelf met lichte ogen en blonde haren. Ik was even terug naar mijn roots maar met een omgekeerde rol, zorgen voor mijn ouders, dat doe ik met alle liefde ! |
